Arquitectos do Pobo

Todos los problemas que uno arrastra a lo largo de los años se derivan del hecho de haber abandonado aquella cabaña que un día montó en el jardín cuando era niño. El mito de la cabaña sigue teniendo hoy una fuerza extraordinaria. No hay escritor, artista famoso, político, hombre de negocios o banquero sacudido por el estrés que no sueñe con retirarse durante un tiempo a vivir en una cabaña lejos del mundo. Existen cabañas de muchas clases, según el subconsciente de cada uno; las hay de indio apache, de pastor, de leñador de bosque, de pescador escandinavo, de expedicionario perdido en el desierto, de náufrago en una isla de los mares del sur. Otras adoptan la forma de castillo medieval, con almena o sin almena, recias e inexpugnables. En todos los parques públicos y en los jardines de infancia se montan cabañas para que los niños jueguen a esconderse o a protegerse de unos enemigos imaginarios. Algunas son muy lujosas, pero ninguna se parece a aquella cabaña tan maravillosa y rudimentaria que construimos, cuando éramos niños, con cuatro palitroques y una empalizada de cañas en el desván, en el patio o entre las ramas de un árbol. La seguridad que nos daba aquella cabaña se perdió junto con nuestra inocencia. Un día dejamos de jugar.

Manuel Vicent, La cabaña (El País, 12 de abril de 2009).

Cando eu era pequeno soñaba con construirme unha cabana castrexa coma as do Trega. O meu tío Suso O’Corenta fixo realidade o meu sono erguendo na aira unha parrocha de palla de toda a vida. Xa sendo case adolescente eu ía a fraga que queda de camiño a Lamas e entre carballos armaba a estrutura dunha choupana a base de fentos e ramallos. O que non sabía é que ao outro lado do río, dous irmaos, o Javi e o Moncho, tamén construían as súas cabanas no castro de San Lourenzo, sobre os perfís que deixara a antiga canteira de area dos anos 70.

Cremos no destino. Esta fin de semana Javi e Moncho voltaron á croa do castro e armaron unha cabana como Deus manda, para uso dos arqueólogos e dos que se acheguen á romaría do San Lourenzo o 10 de agosto. Esta fin de semana foi de actividade frenética. Tamén se achegaron Tico, Suso e Aitor para cinguir as lagoas da vella canteira cun valado marabilloso, agochado na paisaxe. Co trunfo da Unión Soviética xurdiu a figura do arquitecto ao servizo do Pobo, un intelectual que era quen de asumir a tradición como camiño á Modernidade. En Cereixa contamos con estes arquitectos populares que modelan a paisaxe con respecto e agarimo.

Grazas a todos!